De cold case vermissing van Lisette Vroege - Haarlem - 03-06-1992

Weet u iets over deze zaak, neem dan hier (anoniem) contact op

Over Lisette Vroege
Elisabeth Margriet Vroege werd geboren op 16 maart 1965 en groeide op met een broer en jongere zus. In haar volwassen leven werkte ze als fysiotherapeute, en was ze bovendien adviseur arbeidsomstandigheden. Net vóór haar verdwijning had ze een vaste aanstelling gekregen, omdat ze het zo goed deed op haar werk. Volgens haar moeder was Lisette een supersociale meid. Ook anderen beamen dat ze een grote kennissenkring had opgebouwd, en dat ze tevens erg sportief was aangelegd. Ze sloeg graag een balletje op het gravel van de locale tennisclub. Dat deed ze samen met haar vriend Dinand, of met één van haar vriend(innen). Lisette woonde op het moment van de verdwijning in een appartement op de eerste verdieping aan de Kleverparkweg in Haarlem. Het was voor tijdelijk, en ze had al van haar huisbaas te horen gekregen dat ze moest verhuizen. Ze had ook de mogelijkheid om er te blijven, maar aangezien de huur flink omhoog ging had ze besloten een ander thuis te vinden. Lisette woonde ondanks dat ze een vriend had alleen. 

Politieonderzoek
De politie kwam een dag na de meldingen van vriend Dinand alsnog in actie, en bezochten de woning aan de Kleverparkweg. Ze beseften dat Lisette niet het type vrouw was die zomaar van huis wegliep en dat de situatie op z'n minst zeer vreemd was.

Volgens Dinand waren ze beiden de vorige avond wezen tennissen bij Tennisclub VOC in Overveen. Lisette had rond kwart over negen laten weten dat ze het koud begon te krijgen, en was in haar blauwe Volkswagen Polo naar huis gegaan. Dinand, die op een andere baan met iemand tenniste, bleef nog even. Toen hij een half uurtje later ook bij haar woning arriveerde viel hem meteen op dat de lichten in huis niet aanstonden. Volgens zijn verklaring was hij met zijn sleutel door de toegangsdeur van het complex gegaan en naar de voordeur van Lisette op de eerste etage gelopen. Daar trof hij een afgesloten deur aan, terwijl Lisette wist dat hij die avond nog langs zou komen. Eenmaal binnen in de woning was Lisette nergens te bekennen en viel het Dinand op dat haar tennisschoenen niet onderaan de trap stonden. Normaal trok ze die daar altijd uit, om te voorkomen dat er gravel vanuit het tennispark in huis kwam. De auto en fiets van zijn vriendin stonden wel gewoon voor de deur.  

Dinand legde uit dat hij instinctief aanvoelde dat het niet goed zat, en ging een half uurtje later bezorgd naar de buren om te vragen of die meer informatie hadden over Lisette's afwezigheid. Niet veel later belde hij de politie in een poging melding te doen van vermissing. 

Omdat de politie het met Dinand eens was dat er iets niet klopte, werd er een onderzoek gestart. De woning van Lisette werd aandachtig doorzocht, waarbij het opviel dat de post in de gang onaangeroerd was, en dat haar tennisspullen, zoals Dinand al had gezegd, nergens te bekennen waren. Het leek er volgens de politie sterk op dat de 27-jarige nooit was thuisgekomen van het tennissen. Er werden talloze buurtbewoners gevraagd naar opvallendheden. Hadden zij iets gezien, gehoord? Ook sprak de politie met familieleden, vrienden, kennissen, collega's en leden van de tennisclub in een poging meer details te weten te komen over de laatste weken, de laatste dag van Lisette. In totaal werd er met honderden mensen gesproken. 

Getuigen
Het buurtonderzoek had zijn vruchten afgeworpen, want daaruit bleek dat Lisette Vroege wel degelijk thuis was gekomen van de tennisclub. Een studerende buurvrouw had haar rond half tien uit de auto zien stappen, en naar haar voordeur zien lopen. Helaas had ze zich meteen daarna weer gefocust op haar studie, en wist ze niet of Lisette daadwerkelijk naar binnen was gegaan. Niet alleen de buurvrouw had Lisette zien thuiskomen. Ook een voorbij hollend meisje zag haar toevallig richting de deur van het appartementencomplex lopen. De politie wist na deze verklaringen ze in elk geval tot aan de deur is gekomen van het gebouw. 
Maar wat er daarna gebeurd was bleef een raadsel. Een verklaring van een andere buurvrouw, over een ruziënde mannen en vrouwenstem werd niet gezien als betrouwbaar, aangezien haar tv geluid erg hard stond. 

De politie kreeg ook een melding van een getuige die iets vreemds had gezien op het oude parkeerterrein van de IJsbaanaan de Delftlaan. Volgens diens verklaring had diegene op de avond van de vermissing tussen 21:30 en 22:00 uur een auto zien staan met daarin een man en vrouw. Volgens de getuige kwam er geschreeuw en gekrijs uit het voertuig, en zag hij of zij armen zwaaien achter de vooruit. De gezichten waren naar verluid niet te zien. 

Tips controleren
Dankzij alle aandacht kwamen er tientallen tips bij de politie binnen over de vermissing van Lisette. Rechercheurs reisden stad en land af om de aanwijzingen na te lopen. Veel mensen dachten Lisette op verschillende plaatsen in Nederland te hebben gezien, en ook paragnosten wisten zeker dat ze het mysterie konden oplossen door een blik in hun glazen bol te werpen. De politie had haar handen vol aan het uit-rechercheren van de informatie. Geen van de tips leidde helaas tot een doorbraak. 

Op 19 september 1992 werd er daarom een beloning uitgeloofd voor de gouden tip. Meestal een teken dat het onderzoek compleet is vastgelopen. Dat was ook het geval, want Lisette leek letterlijk en figuurlijk in rook te zijn opgegaan. Er was geen spoor van haar te bekennen. Het enige wat de politie wist, was dat de vrouw na het tennissen haar auto voor de deur van haar woning had geparkeerd en dat ze naar de toegangsdeur van het appartementencomplex was gelopen. Wat er daarna was gebeurd was onbekend. De politie had geen braaksporen in de woning aangetroffen, en zei er bijna 100% zeker te van te zijn dat de vrouw haar woning nooit was binnengegaan. Die vermoedens leken bijna een zekerheid omdat de tennisspullen ook niet in huis waren teruggevonden. De mogelijkheid dat de dader de woning had 'gestaged' kwam klaarblijkelijk niet in de gedachten van de recherche op. Er werd in elk geval niet over gesproken. 

Vondst tennisracket 
Op 28 oktober 1992 werd er nieuw leven in het onderzoek geblazen toen het tennisracket van Lisette tijdens graafwerkzaam-heden in doornstruiken bleek te zijn gevonden op de hoek van de Heussenstraat / Delflaan in Haarlem. De politie was er als de kippen bij en onderzocht de omgeving. Vier dagen later kwam ook één van de twee tennisschoenen van Lisette naar boven uit een sloot langs de Delflaan. De spullen werden onderzocht door het Gerechtelijk Laboratorium in Rijswijk (tegenwoordig het NFI).
Omdat het tennisracket gebroken was rees de vraag op of het voorwerp was gebruikt om Lisette aan te vallen. Het lab in Rijswijk kon echter geen sporen vinden van bloed, huid of haren. Het onderzoek, waarbij sloten werden uitgegraven, rioleringen werden gecontroleerd en opnieuw honderden buurtbewoners werden ondervraagt,  leidde niet tot nieuwe aanknopingspunten. Ook het tennisracket en de schoen konden niet zorgen voor nieuw leidraad. Een flinke domper voor het onderzoek, dat opnieuw vastliep.

Vertrouwenspersonen
Er gingen maanden voorbij zonder beweging in de zaak. Voor de familie van Lisette reden om twee vertrouwenspersonen in te schakelen die door tipgevers gegarandeerd anoniem konden worden voorzien van informatie. De methode had eerder al tot de vondst geleidt van een andere langdurig vermiste man, en de hoop was dat deze zet ook zou leiden tot de vondst van Lisette.  Haar familie zei niet eens zozeer interesse te hebben in de dader, maar liet weten vooral waardig afscheid te willen nemen van hun dochter en zus. Predikant J. Beumer en een bedrijfsarts stelden zich beschikbaar, en kregen diverse tips binnen. Helaas konden deze niet zorgen voor meer duidelijkheid. 

Dagboek
Zo'n anderhalf jaar na de verdwijning van Lisette Vroege kwam haar dagboek naar voren als mogelijk nieuw aanknopingspunt. Wellicht stond er informatie in die door het onderzoeksteam over het hoofd was gezien. Haar vriend Dinand kwam ook voor in het boekje, maar al opvallend genoeg bleken er een tiental bladzijden uit te zijn gescheurd. Hoewel dit op z'n minst erg vreemd was, vond de politie het geen reden om er verder onderzoek naar te verrichten. Het bleef daardoor een raadsel waarom de pagina's uit het dagboek mistte. 

Nieuwe aandacht
Het werd jarenlang stil rond de zaak. Pas tegen het einde van 2011 werd er weer aandacht geschonken aan de vermissing, en wel door tv programma Opsporing Verzocht. Hierin deed de politie nogmaals een oproep aan getuigen, en werden ook mensen gevraagd zich te melden als zij tussen 21:30 en 22:00 uur die bewuste avond een auto hadden zien staan op de parkeerplaats bij de ijsbaan. Het leidde al met al tot vijftig tips die de politie naliep. Bij de opleving van de zaak liepen rechercheurs ook alle bevindingen sinds 1992 nog eens na, en spraken zij opnieuw met getuigen. Helaas werd de moeite niet beloond met een doorbraak. 

Nieuw onderzoek
Zo'n tien maanden later was er opnieuw beweging in de vermissingszaak. De politie en forensisch experts keerden terug naar de Delflaan en Heussnstraat, de plek waar het tennisracket en de schoen destijds waren gevonden, om nieuw onderzoek te verrichten. Er werd gebaggerd in twee sloten, en bodemonderzoek gedaan in diverse groenstroken. Tijdens de zoekactie werden er vier duikers ingezet, en nam de politie de moeite om een put in de middenberm van de Westelijke Randweg te openen. Ook werd de straat opengebroken op de hoek van de Delflaan en Heussenstraat. Hoewel er destijds ook al veel onderzoek was verricht op de plek, waren verbeterde technische middelen volgens de politie de reden om terug te keren. De tamelijk grote zoekactie leverde veel verschillende voorwerpen op als sleutelbossen, bankpassen, stukken stof en zelfs dierlijk botmateriaal. De grootste verassing was een Engelse handgranaat uit de tweede wereldoorlog, die door defensie onschadelijk werd gemaakt. Het inmiddels van naam veranderde Nederlands Forensisch Instituut keek samen met de politie of er een link was tussen de vermissing van Lisette en de gevonden spullen. Het bleek later echter van niet. De zoekactie bleek later het tot nog toe laatste grote onderzoek te naar de verdwijning.

Geruchten
Bij levensdelicten en verdwijningen komt er altijd een grote geruchtenstroom op gang. Zo ook in deze zaak. Volgens diverse mensen is de kans groot dat het lichaam van Lisette Vroege onder de nabij gelegen Kennemer Sporthal is verstopt. De sporthal was ten tijde van de vermissing net in aanbouw. Ook gaat al jaren het gerucht dat de stoffelijke resten van Lisette ergens onder de IJshal van Haarlem liggen. De betonnen funderingen waren destijds pas gegoten en de bouw van de hal was net als de sporthal pas net begonnen toen Lisette verdween. De politie deed tot nog toe geen onderzoek op die plekken omdat er volgens haar geen concrete aanwijzingen bestaan dat ze daar begraven ligt. Feit blijft dat ze nog steeds niet is gevonden. Volgens ons zou het geen kwaad kunnen om toch eens een kijkje te nemen met een team van specialisten. Het is alleen niet aan ons. 

Een ander verhaal dat de rondte deed was dat Lisette een briefje aan haar tuinhek had hangen waarop ze had geschreven een nieuwe woonruimte te zoeken. Volgens sommige mensen zou ze bovendien op het briefje hebben geschreven dat ze bereidt was geweest een tegenprestatie te verrichten aan degene die haar aan die nieuwe woning zou helpen. Het was niet helemaal duidelijk wat ze daar precies mee bedoelde. Volgens de één kon die tegenprestatie een door haar gebakken taart zijn, en volgens de ander… Nouja u snapt het. Op dit briefje stond niet alleen haar naam vermeld, maar ook haar telefoonnummer. Of er eventueel iemand met kwade bedoelingen op af was gekomen werd vermoedelijk nooit echt onderzocht.

Particulier onderzoek
Dan is er nog een ander interessant verhaal. Ene George de Vries uit Haarlem, blijkbaar een lokale bekende voor velen, stelt een link te hebben gevonden tussen de vermissing van Lisette en de zaak van Cheryl Morriën. Dat 7-jarige meisje verdween in het jaar 1987, en is tevens nog altijd vermist. Volgens George hebben Frits B. en Ronald van der M. te maken met beiden zaken. Hij was op een dag gaan joggen, toen hij de twee heren naar verluid opeens uit de bosjes had zien komen lopen. Later, toen Morriën vermist bleek te zijn, kwam er een compositietekening in de media van de vermoedelijke daders en dacht George het duo naderhand te herkennen. De politie nam zijn melding niet serieus. Hij besloot daarop zelf onderzoek te doen en kwam achter de identiteit van beiden heren. Zoals gezegd waren dat Frits B. en Ronald van der M. George kwam er na de vermissing van Lisette achter dat zij de twee mannen beiden persoonlijk bleek te kennen. B. was een periode haar stagebegeleider, en Van der M. had een zaak waarin hij in medische hulpmiddelen handelde, en waar Lisette zo'n twee keer in de week spullen kocht. Met deze informatie besloot George opnieuw naar de politie te gaan, maar die nam hem net als de vorige keer niet serieus. George nam hierop contact op met Stichting Signi Zoekhonden en ging samen met hen en drie speurhonden naar de oude woning van B. Daar bleken alledrie de honden af te gaan, wat erop duidde dat er volgens de dieren een lijkgeur te bekennen was. De toenmalige nieuwe bewoner werkte echter niet mee waardoor de particuliere zoektocht ten einde kwam. De politie was deze keer wel geïnteresseerd, en ging samen met een officier van Justitie kijken bij de woning. Zij beloofden hierop het cold case team op de hoogte te stellen. Er is echter hierna naar onze weten niets meer gebeurd. Er is tot nog toe geen enkel bewijs voor betrokkenheid van B. en Van der M. bij de zaken Morriën en Lisette Vroege. 

Mening oud rechercheur
Dick Gosewehr, iemand met jarenlange ervaring als rechercheur, liet op zijn toenmalige website waarheidsvinding.com weten er anders over te denken dan het onderzoeksteam van 1992. Volgens de politie was Lisette niet binnen in haar woning meer geweest en moest ze in de voortuin zijn overmeesterd, of vrijwillig zijn meegegaan met de latere dader. Dick Gosewehr acht die kans juist klein en zei op zijn site bijna zeker te weten dat de vrouw juist in haar woning om het leven moest zijn gebracht. En omdat er geen braaksporen waren moet de moordenaar iemand zijn geweest die zich binnen haar kennissenkring bevond. Die had ze namelijk zonder problemen binnengelaten. Het kon ook zijn dat diegene de huissleutel in zijn bezit had. Hoewel er niet daadwerkelijk wordt gewezen naar vriend Dinand, was hij wel één van de weinigen die zo'n sleutel bezat. Verder denkt Dick dat de dader het tennisracket en de schoen bewust had achtergelaten op de vindplekken om een dwaalspoor te creëren voor de politie. 

Op de website van Gosewehr viel tevens te lezen dat het tennisracket volgens buurtbewoners initieel was gevonden door spelende kinderen uit de buurt. Die hadden naar verluid een soort van hut gemaakt in de bossages, en zouden het racket na het vinden hebben meegenomen. Volgens de oud-rechercheur had de politie hier op moeten inspelen en is het een gemiste kans dat er niet actief is gezocht naar deze kinderen. De kans bestond dat die juist konden helpen in het onderzoek.

Tips en Informatie
De vermissing van Lisette Vroege is inmiddels ruim eenendertig jaar geleden, en de zaak is ondanks veel inzet van de politie en velen anderen nog steeds onopgelost. Veel vragen zijn nog altijd onbeantwoord. Wie had er een motief om Lisette iets aan te doen? Was ze nu wel óf niet binnen in haar woning geweest? Was de dader dan inderdaad een bekende van haar? De grote vraag blijft natuurlijk, waar is Lisette Vroege? 

Denkt u ook maar iets te weten over de verdwijning? Zelfs een klein detail kan al een nieuw licht werpen op zaken. Laat het ons dan alstublieft nu (geheel anoniem) weten. Wij gaan discreet om met uw informatie en zorgen ervoor dat het op de juiste plek terecht kom bij het cold case team van de politie. Twijfel niet, en kom nu met ons in contact.

Lees over meer onopgeloste vermissingszaken