De cold case van Manon Seijkens - Helmond - 10-08-1995

Lichaam gevonden
Tot zaterdag 17 februari 1996, ruim zes maanden na de vermissing. Die dag werd haar lichaampje door wandelaars gevonden, zo'n 500 meter van haar huis vandaan, in de bosjes bij het Helmonds kanaal. De overblijfselen lagen zo'n vijftien meter van het zandpad af, tussen riet en dichtbegroeide bramenstruiken. Manon bleek door een misdrijf om het leven te zijn gekomen. Ze was naar alle waarschijnlijkheid eerst misbruikt voordat de dader haar van het leven had beroofd.

Weet u iets over deze zaak, neem dan hier (anoniem) contact op

Over Manon Seijkens
Manon werd op vrijdag 27 maart 1987 geboren in Helmond. Vader Karel en Moeder Gertie hadden al een zoon, William. Met z'n viertjes vormden zij een gezin totdat haar ouders vrij snel na de geboorte van Manon gingen scheiden. Manon kwam samen met haar broer bij hun moeder te wonen in de Marslaan in Helmond-Noord. Haar vader vond een nieuwe liefde waarmee hij tenminste één dochtertje kreeg. Dit halfzusje was een jaar jonger dan Manon. 

Ze was volgens oud leeftijdgenootjes altijd buiten te vinden, meestal op blote voeten. In die tijd speelden veel kinderen nog op straat, en zij deden samen met Manon tikkertje of verstoppertje. Ze gingen ook wel eens naar de speeltuin. Manon was zoals eerder vermeld een onverschrokken meisje. Als ze moest plassen belde ze zó bij een vreemde aan om te vragen of ze naar de wc mocht. Ook liep ze als ze honger had weleens naar het huis van haar vader en stiefmoeder, op zo'n drie kilometer afstand. Dit terwijl de meeste andere kinderen de straat niet eens uit durfde. Soms was Manon ook brutaal. Een oud vriendinnetje wist zich te herinneren dat als Gertie riep dat Manon moest komen eten, ze dan soms keihard 'Nee!' terug riep en snel weg rende. Dan moest haar moeder de hele wijk weer doorzoeken om haar te vinden. Ze kon soms tot heel laat rondzwerven buiten. 

Onderzoek vóór de vondst van het lichaam
Kort na de vermissing van Manon ging het nieuws als een lopend vuurtje door de omgeving. Het was het enige onderwerp waar over gesproken werd, en er kwamen veel getuigenmeldingen bij de politie binnen van mensen die Manon zouden hebben gezien vlak voor, maar ook ná de vermissing. Niet iedereen wist namelijk dat Manon werd gezocht, en sommige zagen haar naar eigen zeggen zelfs een dag na de vermissing nog lopen. Zo zou ze vrijdags nog enkele woorden hebben gewisseld met een bekende vrouw die geen weet had van de situatie. Ook zei een andere vrouw er zeker van te zijn geweest dat ze Manon op vrijdagmiddag tussen 3 en 4 nog had gezien op het fietspad tussen de Vondellaan en de Ruusbroeclaan. Diezelfde dag werd ze door iemand anders gezien op de Nachtegaallaan, waar ze met met een hondje in de armen liep.

Omdat Manon vrijdag rond 15:00 zou zijn gezien aan de Breitnerlaan werd er veelal gezocht in de omgeving van de Aa en het kanaal. De brandweer en een duikersteam doorzochten het Nieuwe Kanaal met o.a. sonarapparatuur, en het wateroppervlak werd met speurhonden bevaren in de hoop op een spoor van het 8-jarige meisje. Tientallen politieagenten en vrijwilligers kamden hele gebieden uit en gingen dwars door ondoordringbare struiken en bosjes. Op 13 augustus werd er na het NOS-journaal van 20:00 uur aandacht besteed aan de vermissing. Men hing kort daarna affiches op in de omgeving met een duidelijke beschrijving en een foto van Manon. Al met al werd er dus met ongelofelijk veel inzet gezocht, maar er werd niks gevonden. De politie hield zeer rekening met een misdrijf, maar ook met het scenario dat Manon van huis was weggelopen. 

Hoewel veel tipgevers en getuigen heel zeker waren van wat zij gezien hadden, werd het de recherche duidelijk dat veel mensen zich hadden vergist. Zij hadden in sommige gevallen een meisje gezien die op Manon leek, en zich toevallig ook het zelfde kleedde als haar, en in andere gevallen hadden mensen zich verward met een andere dag. 

Verdachte aangehouden
Op 28 augustus van dat jaar, nog voordat het lichaam van Manon ontdekt was, hield de recherche een 60-jarige man aan die bekend stond als 'Pietje'. Onderzoek liet zien dat de man, die overigens geen vaste woon of verblijfplaats had, een dag na de verdwijning van Manon in de middag met haar samen is gezien. Pietje ontkende zijn betrokkenheid bij de vermissing. Het onderzoeksteam zei ervan uit te gaan dat de verdachte het kind 'aan het ouderlijk gezag had onttrokken, dan wel onttrokken hield'. Een paar dagen later werd de verdachte weer op vrije voeten gesteld. Na extra onderzoek en uit de verhoren bleek dat de man namelijk niks met de verdwijning te maken had. 

Klik op afbeelding om te vergroten

Doodsoorzaak Manon Seijkens
Op 19 februari, twee dagen na de vondst van het lichaam, werd officieel naar buiten gebracht dat de overblijfselen van Manon Seijkens waren. Het lichaam van de 8-jarige Manon was door de dader begraven in een ondiepe kuil. Forensische onderzoekers concludeerden dat het rokje van Manon enigszins omhooggeslagen was. Onder de kin bevond zich een in elkaar gedraaid boordstiksel met een klein strikje en was label. Het bleek om het onderbroekje te gaan, dat mogelijk was gebruikt om het meisje te wurgen. De rechercheurs gingen er vanuit dat de dader Manon misbruikt had. 

Aanwijzingen
Bij de vondst van de overblijfselen van Manon werden meteen de wenkbrauwen gefronst. Het 8-jarig meisje was op de dag van haar verdwijning blootvoets buiten gaan spelen, maar had bij de vondst van haar lichaam een paar damesschoenen aan haar voeten van het merk Marie-Claire. De maat van de schoenen werd nooit bekendgemaakt door de politie omdat dit daderkennis is, maar het stond vast dat ze veel te groot waren voor Manon. De schoenen hadden blauwe, rode, gele en gouden accenten, en er waren extra gaatjes in het riempje geprikt zodat kinderen ze ook konden dragen. Politie heeft een foto van het paar schoenen getoond aan de media, maar er kwam nooit duidelijkheid over hoe Manon eraan was gekomen. 

Een andere aanwijzing die pas geleden voor het eerst door de politie werd genoemd, was een donkere haar van 27 centimeter lang. Deze werd op het lichaam van Manon gevonden. Een nieuw DNA-onderzoek van het NFI toonde aan dat het ging om een haar van Oost-Aziatische oorsprong. Er bleek vooralsnog geen match te zijn tussen de haar en eerdere verdachten en hun (ex)partners. 

Het paar damesschoenen dat Manon aanhad bij de vondst van haar lichaam

Arrestatie van een 2e verdachte in de zaak
Op 23 februari 1996 arresteerde de politie een 49-jarige man uit Helmond. De man had zich in januari (vóór de vondst van Manon) gemeld bij het onderzoeksteam, en had gezegd informatie te willen geven over de vermissing. De verstrekte informatie maakte hem na de vondst van Manon volgens de politie een verdachte in de zaak. Zij hebben de weken daarop nader onderzoek gedaan naar de Helmonder, waarna er besloten werd om hem aan te houden. De man had in zijn verklaring ten tijde van de vermissing verklaard Manon twee dagen na de verdwijning te hebben gezien met ''slippertjes of instappers''. Ook gaf hij een nogal gedetailleerde beschrijving van de kleding die Manon aan had. Toen Manon twee maanden na zijn verklaring werd gevonden met schoenen aan haar voeten die leken op zijn beschrijving, kwam de man in het vizier van de recherche. Zij vermoedden op basis van zijn verklaring dat de verdachte, in elk geval, een poosje in gezelschap is geweest van Manon.

Toen de man onder de loep werd genomen bleek dat hij in het jaar 1981 veroordeeld was tot tbs wegens mishandeling en een zedendelict, waarvoor hij zeven jaar later weer vrij werd gelaten. Hij woonde een tijdje in de Adonislaan, vlakbij de Marslaan waar Manon met haar moeder woonde. Zij kwam in die tijd regelmatig bij hen op bezoek om te spelen met zijn kinderen. Toen zijn echtgenote overleed begon de man een zwervend bestaan de leiden. 

De 49-jarige man kwam na zijn arrestatie eveneens met opmerkelijke uitspraken. Zo zei hij o.a. ‘Ik ben de enige die weet wat er met Manon is gebeurd.’ en ‘Ze is omgebracht door iemand die het niet wilde. Het is uit de hand gelopen, het was niet de bedoeling.’, en  ‘Alle aanwijzingen zijn tegen mij, maar ik zal nooit bekennen. Dan kom ik nooit meer vrij.’ 

Ondanks deze enorm verdachte woorden bleef hij stellig ontkennen iets met de moord te maken te hebben. Zijn DNA werd vergeleken met de haar die op het lichaam van Manon was gevonden, maar er bleek geen match te zijn. De rechtbank sprak de Helmonder op 13 juni vrij wegens gebrek aan bewijs. Het was een flinke tegenslag voor het onderzoek.

Arrestatie 3e verdachte in de zaak Manon Seijkens
Jaren lang bleef het stil in het onderzoek naar de dood van Manon. Tips werden nagegaan, maar er kwam geen doorbraak. Tot 4 mei 1998. Toen bekende de 27-jarige Helmonder A.W dat hij de moordenaar was. Er volgde een reeks lange verhoren van de politie met de aan drugs verslaafde man, die overigens een goede vriend was van de moeder van Manon. Tijdens de vermissing drie jaar eerder, bezochten Manons moeder en W. elkaar bijna dagelijks om te praten over de situatie. De moeder van Manon kon het niet geloven dat juist deze vriend een bekentenis had afgelegd.

In de verhoren kwam W. met dermate gedetailleerde verklaringen dat de politie vrijwel zeker was dat ze de juiste man te pakken hadden. Hij vertelde de politie veel details die alleen de dader kon weten. Een van de belangrijkste opmerkingen van de verdachte was dat Manon ten tijde van de moord een lichtblauw slipje met een wit strikje droeg. Dit wist zelfs de moeder van Manon niet. Ook wist W. dat het meisje die donderdag frietjes zou gaan eten, en gaf hij een correcte beschrijving van de begroeiing op de plaats waar Manon gevonden was. 

Tijdens de verhoren zei W. dat hij die dag, na wat coke te hebben gerookt, Manon had meegenomen om een eindje te fietsen. Toen ze nabij het Nieuwe Kanaal stopten, tilde hij haar op vanwege de brandnetels. Terwijl hij dit deed raakte de verdachte opgewonden en wilde hij seks met het kind. Hoewel hij 'wist dat het niet mocht, gebeurde het gewoon'. Toen Manon vervolgens begon te schreeuwen duwde hij haar mond en keel dicht. 

Op 13 augustus bevond de rechtbank W. schuldig aan de moord op Manon. Er werd vijftien jaar onvoorwaardelijke gevangenis geëist, en daartoe werd hij op 16 november ook veroordeeld.  

Advocaat bleef geloven in onschuld
De zaak kwam in 1999 voor het hof, en de advocaat van A.W, die inmiddels 28 jaar oud was, deed er alles aan om zijn client vrij te krijgen. Hij geloofde vanaf het begin af aan niet dat W. schuldig was, en ook het Hof had haar twijfels. Mr. B de Rooij liet vijf nieuwe onderzoeken doen die volgens de advocaat ieder op zich de onschuld konden aantonen van W. Er werden vele aanvullende onderzoeken verricht, en de uitspraak liet maanden op zich wachten. Op 22 december 1999 werd de man uit Helmond, die al anderhalf jaar vast zat, alsnog vrijgesproken. Het gerechtshof twijfelde ernstig aan de eerdere verklaringen van W. Op 7 januari 2000 werd de verdachte definitief en onherroepelijk vrijgesproken. 

De urenlange verhoren die de politie voerde met de verdachte waren allemaal vastgelegd op video. En hoewel W. een aantal details had gegeven over het slipje van Manon die alleen de dader wist, was precies dat fragment niet vastgelegd. Dit bleek cruciaal voor het Hof. De verdachte verklaarde later namelijk dat één van de agenten hem de details van het slipje had gegeven. Niemand zal er ooit nog achter komen hoe A.W. wist dat er een strikje aan het slipje van Manon zat. Op 2 november 2000 wees het Gerechtshof in Den Bosch een schadevergoeding van zeventigduizend Gulden toe aan de voormalig verdachte. 

Verder onderzoek
Het bleef weer jaren stil in het onderzoek naar de moord op Manon Seijkens. Op 17 maart 2005 was er echter weer nieuws. De politie liet weten opnieuw te kijken naar het onderzoek, en zette een team van twaalf rechercheurs op de zaak. De ouders van Manon werden hierop grondig ondervraagd, maar ze waren volgens de politie geen verdachten. Nog geen vier maanden later, op 19 maart van dat jaar, werd het onderzoeksteam weer ontbonden. Er waren te weinig aanknopingspunten voor de rechercheurs om verder te gaan.

Er werd nog verschillende keren aandacht besteed aan de moord op Manon door diverse tv programma's. O.a. Peter R de Vries, Vermist en Het Zesde Zintuig hoopten door hun uitzendingen op nieuwe tips of een doorbraak. Het mocht helaas niet baten. Er werden nog een aantal personen onder de loep genomen vanwege andere misdrijven, maar er werd elke keer geen link gevonden met de zaak van Manon. 

In 2015 pleitten de vader en stiefzus van Manon voor een heropening van het onderzoek. Het was inmiddels twintig jaar geleden dat hun dochter en stiefzus om het leven was gebracht. De twee wilden ook een DNA-verwantschapsonderzoek in de omgeving van de woonplaats van Manon.

In de zomer van 2020 werd het onderzoek opnieuw geopend, en kwamen er meer dan honderd tips binnen. De politie liep alle tips na, maar geen van hen konden zorgen voor een nieuwe doorbraak in de zaak.

Informatie en tips
En zo duurt de zoektocht naar de dader al meer dan 27 jaar. De politie weet zeker dat er mensen zijn die meer weten, maar om de een of andere reden eerder niks konden of wilden zeggen. Zij hopen dat die persoon eindelijk wilt praten. Weet u meer over de zaak? Laat het dan alstublieft nu (anoniem) weten. Wees die held voor de nabestaanden. Ieder puzzelstukje kan een nieuw licht werpen op de zaak.

Neemt u (anoniem) contact op met onze redactie.
Wij nemen zorgvuldig de tijd voor uw informatie en zorgen er op betrouwbare wijze voor dat het op de juiste plek terecht komt. U kunt uw verhaal kwijt via onderstaand formulier. Blijft u graag anoniem? Laat dan de contactgegevens-velden leeg. 

U kunt ook e-mailen naar info@coldcasezaken.nl.

Lees hier over meer onopgeloste kinderzaken

Praat over deze zaak mee op ons forum